ολα ξεκινησαν απο την ιδεα
μια ιδεα επιτελους ριζοσπαστικη,
και συνασπιστικη συναμα (αν και εδω πολεμαμε 2-handed)
Αν δεν μπορεις να κοψεις το παραπανησιο, ενισχυσε τις παρυφες, και να σου γινεσαι ομοιομορφος.
Βεβαια, απο τοτε που ο εχθρος του κακου εγινε το χειροτερο, δεν εχουμε δει προκοπη
Ωστοσο, ουτε η πεπατημενη δουλεψε ποτε για μας, αφου σιχαινομεθα τα φλατ που θυμιζουν κλωσσες (σορυ αν φορας φλατ και εισαι γκιοσα).
Τι λεω τωρα ε;
Μετα τα σημερινα γεγονοτα, για τι αλλο να πω;
Μα για τα οπισθια μου ασφαλως.
Τεσπα, εχουμε βγει πλεον απο το ιατρειο (οποιαδηποτε παραπομπη σε γυψο, ειναι συμπτωματικη)
και προχωραω σε εναν δρομο αδειο με θεα πιατελα την ακροπολη, με οδοφραγματα παρατημενα, για να μην περασει ποιος; Ο πεζος, αφου ολοι (και οι 5) παμε απο το πεζοδρομιο, και τα μηχανακια μαζι. Οι μονοι που καθονται στο δρομο ειναι κατι ομορφουληδες με στολη (ολοι οι ανδρες ειναι γουρουνια χρυσο μου. τι να γινει αλλωστε; κατα τη ζητηση και η προσφορα).
Διαπιστωνω ακαριαιως ποσο δυσκολο ειναι να πας απο το δρομο οταν ολοι παν απο το πεζοδρομιο.
Κατοπιν διαπιστωνω πως εχω γινει ευσυγκινητο παιδι και η διαπιστωση με κανει και βαζω τα κλαματα. Σνιφ σνιφ, προχωραω κι εδω κι εκει γλιστραω πανω στα καθημερινα μου ψηλο-πλατφορμα (δεν ειμαι κλωσσα εγω κυριε μου), και κανω πως κοντοστεκομαι μπας και δω το μαυρο φουστανι που μου φορεσανε, εκεινοι που δεν εννοουν να με αφησουν να το κοψω (το χρωμα). Θυμαμαι να καθρεφτιζομαι στις ιδιες βιτρινες χρονια πριν, παλι με μαυρα φορεματα, πιο φτηνα αλλα διαλεγμενα απο εμενα, και λιγοτερο ψευτικα σκουλαρικια απο τα χρυσα που φοραω. Ωστοσο τοτε ειχα μια τσαντα ασορτι, σημερα κρατω το σακο μου τον πολυχρωμο, που μοιαζει να τον αρπαξα απο κανα λετσο.
Κι υστερα, εχοντας περασει την (και οχι στην) ΑΣΟΕ, μου ρχεται και μενα μια ιδεα, συγκλονιστικη! πως με σταματαν για ελεγχο.
Εμενα την κυρια, που ριχνω τη μουρη μου (και τα οπισθια μου ελπιζω) περπατωντας με τους λεχριτες. Σωματικο ελεγχο τι να μου κανουν, τα χω ολα στη φορα. αλλα- ω τι ευχτυχια- ανοιγουν το σακο μου.. εκει θα βρουν ενα τζιν κι ενα πουκαμισο καρο, κι ενα κρητικο μαχαιρακι. Δεν θα βρουν στοιχειο για δειγμα, ουτε κινητο. Και μετα τι να τους πω; Οπωσδηποτε το προβλημα ειναι δικο τους, γιατι τι θα με ρωτησουν; Εγω αλλωστε μπορω να ισχυριστω τα παντα ολα και να γινω και πιστευτη (πιστευτε με). Θα πω λοιπον πως βιωνω την αλληγορια της σημερινης ημερας, που το ευρος της φτανει να περιλαβει καθε γνωστη περιοχη ενος κοσμου αγνωστου σε μας. Καλο; Οπωσδηποτε δειχνει πως κατι μου σφυριξαν απο χωροχρονο, ασχετο αν εγω εκεινη την ωρα μιλαγα σε αλλη γραμμη. Το προβλημα ειναι αλλου... οτι μαλλον θα νομιζουν πως εχω δικιο. Κι ετσι κανεις δεν θα με ξαναδει βρεγμενη.
Χαμογελω αυταρεσκα με την ιδεα, κι ας κλαινε τα ματια μου (που σαι Νοτης;) πισω απο καφε γυαλια (δεν θελω μαυρο ρε, την περασα την ταξη). Βλεπω εναν τυπο καραφλο και σκεφτομενο, σαν πελατη κεντρικου υπογειου βιβλιοπωλειου, που εχει βγει να μαζεψει ροδα μυρωμενα γιατι την εχει δει συγγραφεας του διαδικτυου και ολου του ντουνια. Τον φανταζομαι να γραφει.. "ερημοι δρομοι, τι γιναν ολοι, μειναμε ξεμπαρκοι και μονοι, να προχωραμε σε δρομους αδειους ή μηπως δικους μας, παμε να βρουμε οσους ειναι μπροστα. και ειμαστε λιγοι μα φτανουμε, ντυμενοι ολοι στα χρωματα της νικης, κι ετσι γινομαστε αλλοπροσαλοι κι αταιριαστοι, γιατι η νικη ανηκει στον καθενα μας, κι αν δεν τη μοιραζομαστε, μοιαραζομαστε εμας τους ιδιους [μπλα μπλα], ομως εγω νιωθω μονος, ειμαι πολεμιστης; ειμαι δειλος; που βαδιζω; ποσο ακομα θα ξερω πως δεν υπαρχουν απαντησεις.. α να και μια πουτανα, ντυμενη στα μαυρα, γυριζει απο τη δουλεια ή μηπως οχι". "Ουστ ρε μπιμπι" του ανταπανταω και συνεχιζω ακαθεκτη και ρωμαλεα, ελπιζοντας ακομα να ανακαλυψουν τη μαντιναδα πανω στο μαχαιρι, που εγω εκανα πως δεν προσεξα.Κι επειτα φτανω στο μετρο, με ξαναπιανουν οι πικρες και οι οδυνες, και παιζω το γνωστο (τοις πασι) παιχνιδι, του τρεχω στις σκαλες και τρεχουν ολοι.
Κι οχι τπτ αλλο, αλλα αυριο που θα μου βγουν οι κυριες στο δρομο, εγω θα βγω με τα καρο...
Αν δεν θες να γινεις αριθμος, γινε νουμερο.
ΥΓ: οποιος γραφει συνθηματα σε γκρικλις, παρακαλω να τον στησουν στον τοιχο να ποζαρει.
μια ιδεα επιτελους ριζοσπαστικη,
και συνασπιστικη συναμα (αν και εδω πολεμαμε 2-handed)
Αν δεν μπορεις να κοψεις το παραπανησιο, ενισχυσε τις παρυφες, και να σου γινεσαι ομοιομορφος.
Βεβαια, απο τοτε που ο εχθρος του κακου εγινε το χειροτερο, δεν εχουμε δει προκοπη
Ωστοσο, ουτε η πεπατημενη δουλεψε ποτε για μας, αφου σιχαινομεθα τα φλατ που θυμιζουν κλωσσες (σορυ αν φορας φλατ και εισαι γκιοσα).
Τι λεω τωρα ε;
Μετα τα σημερινα γεγονοτα, για τι αλλο να πω;
Μα για τα οπισθια μου ασφαλως.
Τεσπα, εχουμε βγει πλεον απο το ιατρειο (οποιαδηποτε παραπομπη σε γυψο, ειναι συμπτωματικη)
και προχωραω σε εναν δρομο αδειο με θεα πιατελα την ακροπολη, με οδοφραγματα παρατημενα, για να μην περασει ποιος; Ο πεζος, αφου ολοι (και οι 5) παμε απο το πεζοδρομιο, και τα μηχανακια μαζι. Οι μονοι που καθονται στο δρομο ειναι κατι ομορφουληδες με στολη (ολοι οι ανδρες ειναι γουρουνια χρυσο μου. τι να γινει αλλωστε; κατα τη ζητηση και η προσφορα).
Διαπιστωνω ακαριαιως ποσο δυσκολο ειναι να πας απο το δρομο οταν ολοι παν απο το πεζοδρομιο.
Κατοπιν διαπιστωνω πως εχω γινει ευσυγκινητο παιδι και η διαπιστωση με κανει και βαζω τα κλαματα. Σνιφ σνιφ, προχωραω κι εδω κι εκει γλιστραω πανω στα καθημερινα μου ψηλο-πλατφορμα (δεν ειμαι κλωσσα εγω κυριε μου), και κανω πως κοντοστεκομαι μπας και δω το μαυρο φουστανι που μου φορεσανε, εκεινοι που δεν εννοουν να με αφησουν να το κοψω (το χρωμα). Θυμαμαι να καθρεφτιζομαι στις ιδιες βιτρινες χρονια πριν, παλι με μαυρα φορεματα, πιο φτηνα αλλα διαλεγμενα απο εμενα, και λιγοτερο ψευτικα σκουλαρικια απο τα χρυσα που φοραω. Ωστοσο τοτε ειχα μια τσαντα ασορτι, σημερα κρατω το σακο μου τον πολυχρωμο, που μοιαζει να τον αρπαξα απο κανα λετσο.
Κι υστερα, εχοντας περασει την (και οχι στην) ΑΣΟΕ, μου ρχεται και μενα μια ιδεα, συγκλονιστικη! πως με σταματαν για ελεγχο.
Εμενα την κυρια, που ριχνω τη μουρη μου (και τα οπισθια μου ελπιζω) περπατωντας με τους λεχριτες. Σωματικο ελεγχο τι να μου κανουν, τα χω ολα στη φορα. αλλα- ω τι ευχτυχια- ανοιγουν το σακο μου.. εκει θα βρουν ενα τζιν κι ενα πουκαμισο καρο, κι ενα κρητικο μαχαιρακι. Δεν θα βρουν στοιχειο για δειγμα, ουτε κινητο. Και μετα τι να τους πω; Οπωσδηποτε το προβλημα ειναι δικο τους, γιατι τι θα με ρωτησουν; Εγω αλλωστε μπορω να ισχυριστω τα παντα ολα και να γινω και πιστευτη (πιστευτε με). Θα πω λοιπον πως βιωνω την αλληγορια της σημερινης ημερας, που το ευρος της φτανει να περιλαβει καθε γνωστη περιοχη ενος κοσμου αγνωστου σε μας. Καλο; Οπωσδηποτε δειχνει πως κατι μου σφυριξαν απο χωροχρονο, ασχετο αν εγω εκεινη την ωρα μιλαγα σε αλλη γραμμη. Το προβλημα ειναι αλλου... οτι μαλλον θα νομιζουν πως εχω δικιο. Κι ετσι κανεις δεν θα με ξαναδει βρεγμενη.
Χαμογελω αυταρεσκα με την ιδεα, κι ας κλαινε τα ματια μου (που σαι Νοτης;) πισω απο καφε γυαλια (δεν θελω μαυρο ρε, την περασα την ταξη). Βλεπω εναν τυπο καραφλο και σκεφτομενο, σαν πελατη κεντρικου υπογειου βιβλιοπωλειου, που εχει βγει να μαζεψει ροδα μυρωμενα γιατι την εχει δει συγγραφεας του διαδικτυου και ολου του ντουνια. Τον φανταζομαι να γραφει.. "ερημοι δρομοι, τι γιναν ολοι, μειναμε ξεμπαρκοι και μονοι, να προχωραμε σε δρομους αδειους ή μηπως δικους μας, παμε να βρουμε οσους ειναι μπροστα. και ειμαστε λιγοι μα φτανουμε, ντυμενοι ολοι στα χρωματα της νικης, κι ετσι γινομαστε αλλοπροσαλοι κι αταιριαστοι, γιατι η νικη ανηκει στον καθενα μας, κι αν δεν τη μοιραζομαστε, μοιαραζομαστε εμας τους ιδιους [μπλα μπλα], ομως εγω νιωθω μονος, ειμαι πολεμιστης; ειμαι δειλος; που βαδιζω; ποσο ακομα θα ξερω πως δεν υπαρχουν απαντησεις.. α να και μια πουτανα, ντυμενη στα μαυρα, γυριζει απο τη δουλεια ή μηπως οχι". "Ουστ ρε μπιμπι" του ανταπανταω και συνεχιζω ακαθεκτη και ρωμαλεα, ελπιζοντας ακομα να ανακαλυψουν τη μαντιναδα πανω στο μαχαιρι, που εγω εκανα πως δεν προσεξα.Κι επειτα φτανω στο μετρο, με ξαναπιανουν οι πικρες και οι οδυνες, και παιζω το γνωστο (τοις πασι) παιχνιδι, του τρεχω στις σκαλες και τρεχουν ολοι.
Κι οχι τπτ αλλο, αλλα αυριο που θα μου βγουν οι κυριες στο δρομο, εγω θα βγω με τα καρο...
Αν δεν θες να γινεις αριθμος, γινε νουμερο.
ΥΓ: οποιος γραφει συνθηματα σε γκρικλις, παρακαλω να τον στησουν στον τοιχο να ποζαρει.
